Vanuit Denemarken bereikt ons een snuisterij van een cd’tje dat luistert naar de titel van “Copenhagen Time”. Het werd kunstig in mekaar gestoken door ene René Evald, die mij totaal onbekend was, maar die ik vanaf nu met enige gezonde aandacht zal blijven volgen. Nochtans is René met dit album niet aan z’n eerste patatjes. Geboren in het gezegende jaar 1951, onderging hij net als ondergetekende de geboorte van de muziek die zijn hele leven zou gaan beheersen. Rock ‘n’ Roll werd de wereld in gespuugd. Tien jaar later ontdekten een aantal jonge Britse knapen de zwarte blues en in het noorden bij de Hadrianus-wal ontstond de Mersey-beat. Eindelijk hadden wij onze eigen muziek, waaraan we ons konden spiegelen.
Volgens het bijgesloten C.V. kende René Evald dezelfde ervaringen tijdens zijn eerste levensjaren. Op zestienjarige leeftijd wist hij het zeker, hij zou muzikant worden en richtte zijn eerste band op. Tripping Souls had zich gespecialiseerd in de sixties soul van Otis Redding, Wilson Picket en werkte tweehonderd concerten per jaar af. Eén en ander maakte zijn aspiratie’s leefbaar en tot op de dag van vandaag kan René zich volop concentreren op dat wat hij het liefst doet : musiceren.

Zonder een doorslag te zijn van zijn grote voorbeelden vond ik in de huidige CD mosterdsporen van J.J.Cale, Leo Kottke, Loudon Wainwright III, Ry Cooder, Eric Clapton unplugged, The Eagles en Buffalo Springfield. Ik moet ergens stoppen, maar ik zou het rijtje nog eindeloos kunnen verderzetten. De man houdt van de muziek in welker schoot hij getogen is, en kan het niet laten dat op dit album tentoon te spreiden.

De CD begint met een uitgekiende arrangement van Buddy Holly’s “Not Fade Away” dat door de pedal steel en de dobro en René’s warme Warren Zevon-achtige stem ongelooflijk laidback klinkt. Ook John Hiatt’s “The River” krijgt een dergelijke liefdevolle behandeling met fingerpicking guitar en accordion. Zijn eigen song “Copenhagen Time” doet wat Dire Straits-erig aan, met een Marc Knopfler at lower speed. In “Going Down the Road” hoor je gewoon Evald’s ontzag voor meester Woody Guthrie. Alweer met mooi dobro-werk van Lynge Wagner. Diezelfde Wagner’s pedal klinkt als sacred steel in Alfred Reed’s “Poor Man”. Zeer sterk.

Bij het volgende nummer dringt het pas na een minuut of zo tot je door dat het hier om “Sunshine of Your Love” gaat. J.J.Cale sings The Cream lijkt het wel. Waar haalt ie het, vraag je je af. Hoe langer ik René’s stem hoor, hoe meer ik er voor val. De uiterst zuivere en accurate fingerpicking en akoestische soloïng van Evald wordt belicht in de traditional “Deep River Blues”.

Dylan’s “Tomorrow’s Such a Long Time” krijgt een uitgesproken weidse country-behandeling. Met klasse pedal steel en dobro. Evald’s tijdloze en ingetogen versie van “Always On My Mind” is van aard om je die van Elvis ‘Las Vegas’ Presley te doen vergeten. Dat is een hele prestatie. Ik ben zeker dat het roemloze schrijversquartet dezer song, meer opgezet zou geweest zijn met deze interpretatie, dan deze van Elvis. Randy Newman hoeft zich niet te ergeren aan hoe “My Old Kentucky Home” hier in de groeven geperst werd. Subliem front porch werk.

En last but not least wordt de trad. “Trouble in Mind” hier nog alle eer aan gedaan.
De ganse plaat baadt in een haast vanzelfsprekende laid back sfeer. Om J.J. Cale te doen verbleken.

Een absolute aanrader voor wie akoestische en semi-akoestische muziek weet te waarderen enerzijds, en de liefhebber van onverwachte arrangementen anderzijds. En verplicht voer voor diegene die van slide gitaar houdt, zij het dobro, national, lap of pedal steel.

Met dank aan Anne Marie Johansen.

witteMVS

• René Evald: vocals, guitars –
• Jens Elbøl: bass –
• Jesper Grandetoft: drums, percussion –
• Lynge Wagner: dobro, pedal steel guitar, guitar –
• Henrik Littauer: piano, accordion –
• Louise Støjberg: background vocals -